Staande ovatie in de collegezaal
Daar waar mensen Mondo Leone vroeger zagen als 'theater' ziet men het nu als 'inspirerend'. En daar zit wat in. Ik zeg tegenwoordig ook: Jullie zien dit misschien als een optreden, maar ik niet. Ik leef echt zo.
Het lijkt alsof mijn verhalen steeds actueler worden. De pleidooien voor verwondering en nieuwsgierigheid, stilstaan bij schijnbaar gewone zaken, opnieuw kijken naar je omgeving en daar een relatie mee aangaan zetten mensen om aan na te denken hoe ze zelf hierin, in het leven dus, staan.
Een Mondo Leone klassieker is het muziek-verhaal over een huisje dat ik altijd zie vanuit de trein. Op dit huisje staat Jimi Hendrix geschilderd. Ik heb de jongens gevonden die dit hebben gedaan en toen bleek dat zij die schildering van tijd tot tijd 's nachts bijwerkten. Dat ze hem mooi hielden.
Hierover zei iemand ooit: Dat heb ik nou ook! Dat ik iets moois zie vanuit de trein. Alleen... jij stapt uit en ik stap niet uit. Waarom stap ik eigenlijk niet uit?
Als je mij niet kent is dit misschien een aardig artikel (stond in het landelijk AD) om te lezen: Ik ben het hondje aan je broekspijp