Leonard Joannes Gerardus Petrus Giesen

In mijn werkruimte


Foto: Peter de Ronde

Leonard (naar mijn vader's vader) Joannes (naar paus Joannes XXIII, bruggenbouwer) Gerardus (naar mijn moeder's vader) Petrus (oom en poortwachter van de hemel natuurlijk) Giesen is mijn volledige naam.

Mondo


Foto: Niels Stomps

Ik ben van alles en nog wat. Op de eerste plaats verteller. Een leerling-kleuterjuf heeft een observatie geschreven van mij als 5-jarige.

Vertellen
Jarig


5 Jaar. Let op, achter mij, op het stereomeubel staan de Thunderbirds. Hadden we met Sinterklaas gekregen. De mijne was die groene, nummer 2.

Op de speelplaats


Honderduit verteller, volgens de leerling-kleuterjuf.

Dat werd in de puberteit minder, dan kijk je wel uit. Maar op een gegeven moment kwam het terug. En hoe. Een middelbare school vriend heeft wel eens gezegd dat ik stil was, tot op een gegeven moment... toen begon ik te praten en hield niet meer op.

Ik kon goed leren, ging dan ook studeren (landschapsarchitectuur), maar stopte na drie en een half jaar. Modelstudent ben ik dus niet. Hierover heeft mijn Wiskunde 2 leraar gezegd: Godverdomme, die die het kunnen, doen het niet. Dat is dan maar zo. Ik wilde muziek maken.

Krant


Ik ging bassen bij Toontje Lager*. Dus naast verteller ben ik muzikant, dat kun je gerust zo stellen.

Toen de band uit elkaar was (anderhalf jaar later hahaha) ben ik kunstacademie gaan doen (en ben professioneel blijven spelen, zo heb die studie betaald). Audio visuele vormgeving heb ik gestudeerd, filmpjes maken. Afgemaakt (ja ik maak ook heus wel eens iets af). Vervolgens heb ik jaren documentaires gemaakt voor televisie.

Met Gouden Beeld

Ik heb daarmee zelfs een prijs gewonnen (waarover zometeen meer). Dat maakt: verteller, muzikant en filmer.

Maar dit zijn geen losse, op zichzelf staande dingen. Dit ben ik. Dus ben ik op een gegeven moment muziek, film en verhaal gaan combineren.

Natuurlijk.

Die combinatie heb ik Mondo Leone (Wereld van Leon) genoemd. Mensen zagen dat als 'theater', omdat ik er mee in theaters stond, maar zo zie ik het zelf niet. Het is geen podiumkunst. Ik ben namelijk naast het podium precies hetzelfde. Ik doe gewoon mijn ding, op mijn eigen manier. Die televisieprijs bijvoorbeeld, heb ik in plakken laten zagen:

Plakken

En verspreid ik over de wereld, als mijn eigen prijs: Het Gouden Randje.

Hoe ik op dat idee gekomen ben staat hier. Dat is maar een voorbeeld. Zo is er veel meer, kijk bijvoorbeeld maar onder projecten.

Toen bleek dat alles wat ik doe om verwondering draait, ben ik Het Instituut voor Verwondering begonnen. Waarover je op deze site ook meer kunt vinden.

Het is het leukste voor iedereen, voor jullie en voor mij, als dit alles bruist, leeft en heen en weer gaat. De ideeën, verhalen, beelden en muziek. Als het echt bestaat. En dat doet het. In het hoofdgebouw van het Instituut voor Verwondering. Hoe groot de naam ook is, er is maar voor 30 mensen plek. Het ligt in het centrum van Utrecht. De drank staat koud.

Wil je een keer langskomen? Kijk in de agenda of stuur een mail naar info@instituutvoorverwondering.nl

Step


* Toontje Lager... het was mooi maar ik hoef er niet heen terug. In tegenstelling tot sommigen. Nou, eigenlijk maar 1 persoon die zonder dat de andere originele leden dat wisten de naam, die hij niet bedacht heeft (net zo goed als hij geen enkel echt Toontje Lager werk zelf geschreven heeft) als merk geclaimd heeft. En die onder die naam tegenwoordig weer optreedt. Daar heb ik niks mee te maken.