Toro

Go


Van jongs af aan ben ik gefascineerd door Japanse zaken.

En dan bedoel ik totaal niet het 'jezelf wegcijferen ten koste van de groep'. Maar de esthetiek. De puurheid. De simpele schoonheid.

Het spel Go, een eeuwenoud spel met zeer eenvoudige regels, vond ik prachtig. Mooi om te zien ook. Ik heb zelfs, toen ik nog geen idee had van waar ik heen wilde, overwogen om Japans te gaan studeren.

Zalm sushi

Mijn liefde voor Japanse zaken kwam in een andere versnelling nadat ik jaaaaaaaren geleden voor het eerst sushi had gegeten in Parijs.

Het was toen nog helemaal niet zo bekend als nu. Maar dat was me wat. Dat was gewoon verwarrend. Uiteindelijk heb ik er een film over gemaakt: Zalm en ik.

Je zou kunnen stellen dat dat het begin van Mondo Leone was.

Sushi

En sushi (goede hè, en dat is al zo wat in Nederland... het meeste is beneden middelmatig en 'all you can eat' is precies wat sushi niet is) blijf ik waanzinnig prikkelend vinden.

Zo simpel. Zo puur. Nog steeds is goede rauwe vis het enige eten dat me echt ontroert. Ja, ik weet het, het klinkt belachelijk. Maar de enige reden waarom ik aan reïncarnatie zou geloven is dit. 

Beer


Het feit dat deze zaken mij zo diep raken. En geloof maar niet dat ik ze van thuis heb meegekregen. En het ontroerendste... en foutste misschien wel, is Toro. Vette tonijnbuik. Daar moet je van houden.

Check.

Toro komt ook voor in het zinnetje dat niemand kan verstaan bij het liedje 'Dat hoofd' op de CD (Holland America Lijn) die ik met Jack Poels heb gemaakt.

Alleen als ik met mijn meisje vrij

Heel hard motor rij

Vette toro met sake er bij

Geven mij heel even vrij van mij

Hield mijn hoofd nou eens maar z'n kop

Zat er maar een stopknop op

En in die CD zat een uitvouwblaadje met een bijdrage van Jack en een van mij:

HAL

Daar, rechts beneden: (bevroren) Toro. Links daarvan: (oppe) Sake Links daar weer van de 8-Bal, daar gaat het in deze top 10 ook over. Boven de 8-Bal mijn (Italiaanse) Motor, die ook in het liedje voorkomt. Rechts daarvan De Ansichtkaart die tot het Schatgraafavontuur heeft geleid (waar het ergens anders op deze site over gaat).

Kijk nog een: links boven, een stukje uit een gedicht van William Blake (To see the world in a grain of sand, a heaven in a wild flower, hold infinity in the palm of your hand, and eternity in one hour), Blake was vriend van Stedman.

En dan snap je ook dat alles samenhangt.

En maar met kleine stapjes vooruit gaat.

Ik heb jaren nadat ik dit schreef ook een stapje vooruit gemaakt en iets gekocht dat ik nog nooit gekocht had.