Ik doe mijn best. Klik, mis. Ik probeer het moment te treffen en een zeer toeristische foto te maken, in... Parijs zoals je ziet. Direct er na maak ik er nog een:
Maar die is ook mis. Eigenlijk moet ik van positie veranderen... maar dat is zo'n gedoe. Laat maar.
Vlak er voor maakte ik een foto die ietsje beter is. Die in elk geval de stemming op dat moment weergeeft:
Dochterlief was het zat. Ze had het warm en wilde niet meer voor of achter uit. Ze had uit protest de tas (een met 'Parijs' er op, die zij per sé wilde hebben) op haar hoofd gezet.
Je ziet de invloed van mijn fotografische held: Martin Parr, meester in de lyrische lelijkheid.
Parr is in mijn ogen echt geweldig. Als je hem nog niet kent, ben ik jaloers op je. Zoals je jaloers kunt zijn op iemand die een prachtige film nog niet heeft gezien. Omdat die een ontdekking voor de boeg heeft.
Daar waar ik over het algemeen op zoek ben naar de schoonheid van het alledaagse, doet hij dat nadrukkelijk niet. En op bovenstaande foto zie je nog een handelsmerk van hem, hij 'flitst in'. Hij flitst overdag, waardoor er twee lichtbronnen zijn, de zon en zijn flits, waardoor het geheel een beetje surrealistisch wordt. Decor-achtig.
Hier heb je hem. Hij heeft ook een boek uitgebracht met 'zelf'-portretten.
Zijn foto's zijn over het algemeen hard en koud. Dat is nog iets wat ik persoonlijk niet zoek. Maar wel mooi vind om te zien bij hem.
Ok, nog een bescheiden fotootje van mij:
En een van zijn knallers:
Knats.
Veel plezier met Parr.