Amelie en anderen

Amelie in bed

Mijn favoriete films zijn films die een eigen wereld maken.

Aardbeien

Zoals Amelie.

Films die met zo veel aandacht en liefde gemaakt zijn dat zij als een warm bad zijn waarin je wil blijven. Belangrijk, vind ik, is dat er gedurfd wordt te dromen. Dat er schaamteloos voor uitgekomen wordt dat men iets mooi vindt. Hoe simpel of kinderlijk of romantisch anderen dat misschien ook vinden.

Amelie loopt daar van over, ook in de muziek:

Yann Tiersen

De film is onlosmakelijk verbonden met Yann Tiersen's muziek.

Deze muziek is zo eenvoudig... dat moet je maar durven. Hij probeert totaal niet knap te zijn, er zit een soort 'beginnersopwinding' in. Voor de hand liggende akkoorden. Gemakkelijke melodieën. Totaal oncynisch. Dit soort muziek kun je alleen maken als je het meent. Nederlanders, meningenmannetjes bij uitstek, zijn daar over het algemeen niet zo goed in.

In je nek uitsteken. Kwetsbaar zijn. Durven dromen.

Daarom zijn Nederlandse films over het algemeen niet zo goed, in mijn ogen. Polders, commissies, fondsen, nutsdenkers en betweteraars leiden nou eenmaal niet naar flamboyante, subjectieve dromen. Maar naar middelmaat.

En daar hou ik niet van.

Budapest Hotel

Geef mij maar films en verhalen die rücksichtloos subjectief zijn.

Niet realistisch.

Fargo

Zoals alle warme baden van de Coen Brothers.

Waltz with Bashir

Ook als er echte verhalen en gebeurtenissen behandeld worden, vind ik het het interessantst als dat op een persoonlijke manier gebeurt.

Echte verhalen kun je (proberen) ongekleurd (te) vertellen. Dat is journalistiek. Journalistiek is een verhaal vertellen in de neutrale derde persoon. Maar mijn hart gaat uit naar de eerste, echte persoon.

Norman Mailer

Zoals 'The Executioners Song' van Norman Mailer.

Hunter Thompson

Of drugsdoordrenkte verhalen van Hunter Thompson, die totaal hun eigen leven leiden.

Daar hou ik van. Dat probeer ik te doen. Alleen dan op mijn eigen manier, met mijn eigen, documentaire, middelen, mijn verhalen over schijnbaar gewone dingen en met mijn muziek (die inderdaad zoekt naar een Tiersen achtige eenvoud, zonder kinderachtig te zijn).

Dus het is niet zo gek dat iemand mij ooit de Nederlandse tegenhanger van filmheldin Amelie Poulain heeft genoemd.