Hoewel ik verteller ben onthou ik eigenlijk heel slecht verhalen van films. Echt, ik kan er niks van. Een dramaserie kijken werkt dan ook niet goed. Zeker als er dagen tussen de afleveringen zitten. Ik moet altijd bijgepraat worden.
Mevrouw Mondo doet dat veel beter. Zij praat mij dan gelukkig bij.
Als ik een film kijk die ik al gezien heb, schiet mij altijd vlak voor er iets gebeurt te binnen wat er zal gebeuren. Door het beeld dat ik zie. Ik onthou beelden.
Ik ben visueel ingesteld.
Daarmee kun je prima vertellen. Ik zie het voor me. Ik vertel de beelden. Daarmee vertel ik beeldend en daardoor zien mensen het ook voor zich.
Over 'visueel ingesteld' zijn had ik een discussie naar aanleiding van een concert van een bandje waar videoprojecties bij waren. De projecties leidden mij heel erg af. Vooral omdat ze niet werkten. Ik vond daarom dat de projecties beter weg konden blijven. Volgens een vriendin van een van de bandleden was dat niet zo en keken mensen niet op die manier naar de beelden.
Nou, ik wel in elk geval. En volgens mij velen met mij. Maar ja, ik weet niet hoe andere mensen kijken.
Op een gegeven moment zei ze: Ok. Jij bent visueel ingesteld. Wat voor schoenen had de zangeres aan?
Dat wist ik. Zwart, met open tenen (lelijk, daarom wist ik het), half hoog met een rits aan de zijkant.
Dat klopte. Volgens haar. Zij was dan wel niet zo visueel ingesteld, maar had wél iets met mode. Waar ik weer niks om geef.
Gisteren keken we naar Rick Stein, een kookprogramma, waarin hij de verschillende streken van Engeland bezoekt. Daarin zat dit beeld. In Noord-Ierland:
Moet je net mij hebben.
Hee!
Dat beeld heb ik in de vorige aflevering gezien:
Die koe loopt ook in Lincolnshire.
Het verhaal weet ik niet meer.