Ik speel vier voorstellingen per dag op De Parade. Maar mijn dag begint pas aan het eind van de middag. Dat is pittig. Maar ook prachtig. Er is weinig leuker dan weten dat de tent vol zit (gisteren alle vier uitverkocht en ziet er naar uit dat dat vandaag ook zal gebeuren) en weten dat je een goede show hebt.
Maar ik had niet verwacht dat mensen mijn verhaal over een bijzondere versie van een gebakken ei zo leuk zouden vinden. Het is twee keer niks. Die versie (al was het er wel een die ik nog nooit eerder had gezien) en wat ik gebruik om het te vertellen. Twee tekeningetjes en een foto. Simpeler kan niet.
Dat is toch heel anders dan de eerste keer dat ik op De Parade stond en twee goede muzikanten en mooi gemaakte filmpjes bij me had. Toen hing er ook aanmerkelijk minder af van wat ik er van terecht zou brengen.
Ik heb dat toen ook wel gezegd dat het een beetje voelde als staan op de schouders van een reus. Bijna alle muziek was filmmuziek. De filmpjes konden op zich staan. Dat is bij een tekening van een gebakken ei beslist niet zo.
We leren.