Ik werd door een vriend (die net als ik veel van verhalen houdt) gewezen op het Japanse begrip 'Ma'.
Ma betekent 'niks' of 'ruimte'. In de zin van ruimte die om iets heen zit. Begrijp ik. Niet totaal niks. Meer een verwachtingsvol niks. Het wordt ook omschreven als negatieve ruimte of de stilte tussen twee tonen. Dat is een belangrijke stilte.
Op wikipedia wordt het linkerpaneel in deze voorstelling 'ma' genoemd. Een belangrijke ruimte. Beslist. Net zoals het rechter trouwens, al lijkt daar iets meer te zien te zijn.
Ik ben verteller, maar dat niet alleen.
Een andere vriend zei ooit: Je hebt de ridder en de minstreel. De ridder doet dingen, maar kan daar zelf niet goed over vertellen en de minstreel vertelt over dingen die ridders doen, maar kan dat soort dingen nooit zelf.
In ben geloof ik meer een verhaler dan een verteller. Ik ga dingen ook halen. Ik doe ook. Ik noem dat 'verhalenbouw'. In de bovenstaande vergelijking zit ik tussen de ridder en de minstreel in. Of dat nou leuk is of niet. En in het geval van 'Ma' is dat niet zo leuk.
In een verhaal zitten kan ook uit heel veel 'niks' bestaan. In een verwachtingsvolle stilte zitten.
Daar zit ik nu. Een grote zoektocht waar ik al 7 jaar (met heel veel stiltes) mee bezig ben, gaat binnenkort (als het goed is... Ma en nog eens Ma) zijn laatste hoofdstuk beleven.
En ik maar wachten.
Ik heb boven geprobeerd een Ma-achtige foto te maken. Van een bloempje dat aan het volhouden is.
Als je vertelt breng je in het verhaal ruimtes aan. Je laat mensen wachten. Maar dat kun je maar zo lang. Op een gegeven moment heeft het publiek geen zin meer. Maar in de werkelijkheid is dat niet zo. Als ik alle pauzes de ware lengte zou laten duren was ik nu dus 7 jaar bezig. En was iedereen allang naar huis. Maar ik ben er nog.
Ma in de praktijk.
Een oceaan van niks.
Er is toch wel land aan de overkant?