Hier blijf ik aan plakken, overkomt mij wel vaker. Kom er langs op de fiets. Stop en ga terug. Klik.
Het gaat er niet om wat het precies is. Ja ik weet wel wat het is. Het is een raar beeld. En een dubbele garage bewaakt door twee leeuwen. Van iemand met meer geld dan smaak. Maar dat laatste is een aanname. Misschien heeft hij of zij nog minder geld dan smaak. Oligarchen hebben het ook niet makkelijk.
Maar daar gaat het nu niet om.
Het gaat om de verwondering. En de bereidheid om te stoppen.
Verwondering op zich is niet resultaatgericht. Het Instituut voor Verwondering zegt: Nieuwsgierig zijn en op onderzoek gaan garandeert geen resultaat. Maar wél een reis. Ik ben gestopt en heb een nieuw beeld in mijn collectie en verderop zie ik:
Zijn dat nou dezelfde leeuwen? Volgens mij wel.
Heb je daar iets aan? Ja.
Ow nog een!
De eerste twee setjes waren in Venlo, maar dit setje is in Denemarken.
Op de een of andere manier bewaken alle leeuwen auto's volgens mij.
Daarom kijken de leeuwen in Venlo naar buiten: De auto is weg en ze kijken of hij er al aankomt. En hun collega's in Denemarken letten op dat de oprit voor de auto vrij blijft.
Hoe dan ook.
Deze houding levert in elk geval veel kijkplezier op. Maar ik heb er laatst ook mijn gestolen fiets door teruggekregen. En die fiets had ik niet (van de maker cadeau) gekregen als ik niet een liedje had gemaakt wat begon met de vraag waarom ik poolbiljartballen zo mooi vindt. Wat hij mooi vond en op zijn site wilde gebruiken. Het is een heel verhaal. Van dat soort 'hele verhalen' leef ik.
En die beginnen allemaal met verwondering.
Zou jij dat ook kunnen?
Volgens mij wel. Maar volgens een goede cameraman-vriend van mij niet.
Ik weet het niet. Niet veel mensen doen het in elk geval. Maar dat kan ook aan iets anders liggen. Het is ook iets dat je moet willen en toe moet durven staan.
Ook gisteren gezien. Mooi!
Heb ik niks aan gedaan, alleen maar gezien.
Of verwonder jij je over het feit dat ik dat mooi vind?