Een zonnige voorjaarsdag.
Gewoon een ijsje in een kinderhoorntje.
Gewoon zomaar, op zondagmiddag, naar de bioscoop.
Gewoon hèhè... (diepe zucht).
Beetje terug in mijn vorige leven.
Naar: 'De Schatten van de Krim'.
Met extra lading door de toestand in de wereld.
Hej, die advocaat ken ik! Uit dat vorige leven.
Onder heel andere omstandigheden. Hahaha.
Advocaat Gert-Jan van den Bergh (hier, links, met de mooie schoenen in de sneeuw) heeft mij bijgestaan tijdens het zoeken naar wat uiteindelijk 'De Schat van Mondo Leone' bleek te zijn.
Het is dat deze actie geen vervolg kreeg in de rechtszaal, want eerlijk gezegd doen ze het wel goed. In de rechtszalen in de film.
Voor Oekraïne.
Ze deden het ook heel goed voor mij hoor.
Wel raar om te zien.
Uit de trailer.
Het plafond in het advocaten kantoor.
Uit mijn eigen foto-archief.
Ik weet nog dat ik, toen ik dat zag, in dat vorige leven de dichter Heine begon te citeren (omdat mijn vader die vaker citeerde):
Mir träumt': ich bin der liebe Gott,
Und sitz im Himmel droben,
Und Englein sitzen um mich her,
Die meine Verse loben.
Und Kuchen ess ich und Konfekt
Für manchen lieben Gulden,
Und Kardinal trink ich dabei,
Und habe keine Schulden.
Mijn advocaten kenden het niet.
Die 'keine Schulden' sloeg op het feit dat ik op dat moment failliet aan het gaan was, door mijn schatgraafavontuur. Zij zeiden: 'Maak een rijke vriend!'.
Maar dat heb ik niet gedaan, dat verhaal liep heel anders.
Dat vertel je nog wel een keer, als je wil.