Ik maak geloof ik geen foto's om een mooie of knappe foto te maken, maar vooral om een beeld te vangen.
Zoals dit beeld, waarbij de fotograaf even door moest trappen, met zijn telefoon in de aanslag.
Ik ken de mensen niet. Maar het beeld wel. Ah... met die sliertjes aan het stuur.
Een paar dagen geleden fietste ik, inmiddels in het najaar dus, op dezelfde plek en zag ze weer, voor me fietsend. Ik trapte weer door, maar ben langszij gaan fietsen en heb verteld dat ik een foto gemaakt heb van hen. Moeder en dochter. Of ik 'm zou mailen? Ja. Dat heb ik gedaan.
In de mail heb ik erbij verteld dat ik dat best een dingetje vond bij onze kinderen (inmiddels jong volwassenen). Als ze voor het eerst zomaar van je wegfietsen. Wiebelend de wijde wereld in.
En de moeder herkende dat.
Joni Mitchell zei dat als het publiek bij een liedje van haar denkt aan haar, het niet goed is. Maar als de luisteraar denkt aan of over zichzelf, dan wel.
Daarom had deze foto ook een liedje kunnen zijn.
Nog een?
In de serie kinderen en fietsen?
Zo had ik ook nooit gedacht dat ik me met een merel zou identificeren.