Omdat er vanavond een documentaire op TV komt over Banksy, waarin het kennelijk ook zal gaan over zijn identiteit leek het me wel een goed moment voor een 'dagboekstukje' over dit fenomeen.
Na Banksy's stunt met het zichzelf vernietigende kunstwerk een paar jaar geleden was er een Nederlandse reclamemakers-organisatie die hem een prijs wilde geven.
En ze vroegen mij of ik hem op de een of andere manier op wilde sporen en hem die prijs wilde geven.
Ze kwamen bij mij omdat ik ervaring heb met contact leggen met graffiti-artiesten wiens identiteit onbekend is, zoals de Utrechtse Kabouter, waarvan ik niet wil weten wie hij is, maar met wie ik in het verleden via via wel degelijk in contact ben gekomen.
Omdat ik vasthoudend ben en kan zoeken. En omdat ik daar weer over kan vertellen, in beeld.
Nou zijn er mensen die buitensporig veel geld verdienen met kunst die Banksy gratis en voor iedereen wil laten zijn. Dat is in mijn ogen immoreel.
En organisaties die een prijs geven maken daarmee vaak reclame voor zichzelf. Zeker als het reclamemakers zijn. Dat zit moreel ook niet zo lekker.
En ik weet niet of je het weet, maar ik kan best een principieel mannetje zijn.
Dus... bedankt voor de vraag, maar ik ga dat niet doen.
Op de eerste plaats wil ik Banksy niet vinden. Mensen die hem proberen te vinden, of erger nog 'ontmaskeren', proberen iets van het totaalkunstwerk Banksy stuk te maken. Daar zou ik nog op een leuke manier omheen kunnen werken door hem, mocht ik hem vinden, anoniem te houden. Maar als ik hem daarbij toch per ongeluk traceerbaar zou maken, zou ik mezelf dat niet vergeven.
Op de tweede plaats zou ik mij bezwaard voelen als ik hem - die het niet om het geld te doen is - een prijs van hele commerciële mensen, namelijk reclamemakers ga geven.
Op de derde plaats hou ik persoonlijk helemaal niet van 'Eerste prijzen'. Kunst is, net zoals het leven zelf, geen wedstrijd. En ik weet ook niet of je dit weet, maar ik heb de eerste prijs die ik ooit zelf gewonnen heb (Het Gouden Beeld) in plakken laten zagen. Ik verdeel die plakken onder mensen die ongevraagd mooie dingen doen. Ja, zonder een winnaar aan te wijzen.
Die reclamemakers zijn wel leuke mensen hoor, en ik snap hen ook best wel. Ik ga alleen Banksy geen prijs geven. Wat ik wel wil doen is een ode aan Banksy maken.
En toen ben ik op bedevaart gegaan naar de plek waar de allereerste 'Girl with Balloon', het geliefdste kunstwerk (zie boven) van heel Engeland (en verre omstreken) is verschenen.
En dat was op Waterloo Bridge in Londen.
Dezelfde plek nu.
Je ziet de schim van de afbeelding nog.
Het geliefdste kunstwerk... een stuk muur met het meisje er op wordt voor een half miljoen pond verkocht.
De dag er na stond ze achter een vuilnisbak.
Op de vlag staat: 'For everyone'. De vlag is van het Nationaal Theatre (het betonnen gebouw met railing links).
Je kunt iets wel voor iedereen bedoelen, maar het is de vraag of de mensen het gaan omarmen. En dat hebben ze bij 'Girl with Balloon' gedaan. Je kunt haar zandstralen en achter een vuilnisemmer achter een schutting zetten. Maar je kunt haar niet meer wegdenken.
Het beste idee dat je kunt hebben, is een idee dat op een gegeven moment niet meer van jou alleen is, maar ook van anderen.
De beste tekst die jij kunt hebben, is een tekst die zegt wat ik zelf niet onder woorden kan brengen.
En 'Girl with Balloon' heeft dat gedaan. Google maar eens op alle 'Girl with Balloon'-tatoeages gewijd aan overleden personen.
Dankjewel Banksy.
Fuck die prijs.
Mag je altijd onbekend blijven.