Meneer en mevrouw Mondo hadden het geluk om tijdens het zomerse einde van maart op Schiermonnikoog te zijn.
Prachtig.
Maar met de hele toestand ook een beetje post-apocalyptisch.
Waar de zon schitterend onderging en niemand kwam kijken.
Waar het strand zelf kunst maakte.
En waar de jager verzamelaar toch even het wad op moest.
Nee dit zijn geen micro mosselen en kokkeltjes. Dat lijkt alleen maar zo.
Omdat de oester zo groot is.
Ik heb hem opgegeten maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het voelde als een ongewenste intimiteit. Het maakt toch uit of iets in één keer in je mond kan.
Zo leren we.
Ik geloof dat 'een muntje dat bij jezelf valt' veel waardevoller is dan de muntjes die anderen bij jou naar binnen duwen. Daarom ben ik zo'n fan van 'zelf doen'.
Daardoor duren zaken soms wel lang.
Naast fan van zelf doen ben ik fan van Japans eten. Gemarineerde makreel (op z'n sushi's dus) vind ik bepaald heerlijk (en goedkoop en niet overbevist). En ik kom een heel eind met dit zelf maken. Maar het lukte me nooit om na het marineren het buitenste velletje er netjes af te krijgen. Dat moet je er af trekken terwijl je de huid, met die prachtige strepen, intact laat.
Steeds kwam er huid mee.
Een Japanse vriendin van me neemt altijd eerst makreel in een sushi restaurant. Dan weet je hoe goed de kok is omdat hij of zij daar meer voor moet doen dan alleen maar vis snijden. Snap ik. Ik zou haar goedkeuring niet weg kunnen dragen.
Tot nu.
Hoe dat moet?
Zoek zelf maar uit.
Veel plezier met de (uiterst simpele) ontdekking.