Een ander dagboekbericht bij hetzelfde fotootje...
Een damesclub had contact met mij gezocht. Met de vraag of ik een verhaal kon vertellen. Zeker! Ze waren niet met zo heel veel, dus het zou binnen de nieuwe anderhalve meter richtlijnen in een grote ruimte kunnen en ik was blij dat er weer leven in de brouwerij zou komen. Ik had tussen neus en lippen mijn normale minimumprijs genoemd voor huiskameroptredens.
Werd ik opgebeld door de man van de vrouw die het contact had gelegd. Ja dat hij maar belde want die vrouwen konden niet onderhandelen. En hij stelt een derde voor van de prijs die ik genoemd had.
Waarop ik zeg: Nee, dat doe ik niet. Dat is echt te weinig. Over twee derde van de prijs zou misschien nog te praten vallen, maar dit gaat niet gebeuren.
Waarna hij komt met, o ik dacht dat je wel blij was in deze tijd met wat werk.
En ik denk 'wat!' als je de cultuur zou willen steunen moet je mij voor twee keer mijn normale prijs laten spelen. In plaats van voor veel te weinig. Maar ik lieg, dit heb ik pas later bedacht. En ik heb gewoon rustig, nee, dat doe ik echt niet, gezegd.
Nou, ik hoop dat je een beetje rondkomt van die 1500 euro per maand zegt de in zijn ogen onderhandelende man.
Nou, ik maak helemaal geen gebruik van die steun. Die heb ik niet nodig. Door mijn Quarantaine Club verdien ik gewoon genoeg geld.
En dat was het.
Hij of zijn vrouw is er niet op teruggekomen.
Ach arme ZZP-ers die niet deze luxe hebben. En die om de oren geslagen worden met het feit dat ze steun moeten krijgen.