Ik voel me toch een beetje als dit jongetje. Spetterend in een regenplas.
Het is een bizarre en barre periode. Voor iedereen - uiteraard vooral de slachtoffers en hun familie en vrienden - maar voor zeker ook voor mensen die om te overleven publiek nodig hebben. Muzikanten, theatermakers... de culturele sector waar yours truly natuurlijk deel van uitmaakt. Al-les is afgezegd.
Wat ben ik blij dat er meer dan genoeg mensen meedoen aan de Quarantaine Club. Mensen die 40 dagen lang, iedere dag een Mondo Leonisch cadeautje (verhaal, idee of iets anders inspirerends, steeds met op die dag gemaakte muziek erbij - het C woord is nog niet gevallen en dat ga ik zo houden, even iets helemaal anders) in hun mailbox willen en daar 1 euro per ding per dag voor willen betalen. Zo helpen we elkaar toch door het culturele en sociale isolement.
Ik heb even een plaatje in elkaar geknutseld met een blokhut, want ik maak iedere dag een vers muziekje in mijn blokhut (die in mijn werkruimte staat). Soms gloednieuwe liedjes die ik nog nooit in het openbaar heb gespeeld, soms filmmuziek, soms oudere liedjes - als dat past bij de verhaaltjes - maar dan doe ik ze wel in een andere vorm dan ze op CD staan.
Om aan te geven wat het voor mensen betekent: Quarantaine Club Lid Charles zit echt in quarantaine en vergeleek het krijgen van het dagelijkse lichtpuntje met het buitenzetten van de vuilniszak. Hahaha. Daar ben ik nog nooit mee vergeleken. Omdat hij echt binnen moet blijven is dat iets waar hij zich de hele dag op verheugt.
Meedoen kan uiteraard nog. Stuur een mail naar info@instituutvoorverwondering.nl dan leg ik uit hoe het werkt.