Foto's: Jeannine Govaers
Een open boek. Ik kan het niet zo goed verbergen.
Vertellen. Ik vind het heerlijk.
Dat is een beetje raar in de popmuziek, waar ik vandaan kom en waar een bassist zijn mond houdt en waar mensen vinden 'muziek is muziek is muziek is muziek' en 'speule!' roepen.
Voor mij draait het om het verhaal. Om wat je te zeggen hebt.
Nou hebben de meeste popmuzikanten niet zo heel veel te vertellen valt mij op. Dat is verder prima, als de muziek maar goed is. Maar om een hele avond geen enkele originele gedachte te horen in of tussen de liedjes is wat veel van het goede. Dat trek ik niet. En die bandjes bestaan. En hebben ook fans. Wat zeg ik? Heel veel.
Dat is een andere wereld.
Geworden. Ik ben bassist geweest en heb avonden lang mijn mond gehouden. Op het podium dan. Haha, een kletsmajoor was ik altijd al.
Dat was dan ook wat ik me laatst realiseerde. Ik ben geen échte muzikant. En begrijp mij goed, ik heb echte muzikanten heel hoog zitten. Zij die echt kunnen spelen. Geweldig. Zij die muziek zijn. Voor wie muziek maken het doel is. Voor mij is het dat niet. Ik kan heus op professioneel niveau meekomen. Net zoals met filmen. Allebei jaren gedaan. Maar een filmer ben ik ook niet echt.
Muziek en film zijn voor mij geen doel... maar een middel. Het doel is het verhaal.
Jouw weg is niet die van je jeugdhelden. Die je trouwens niet kende, want die stonden op het podium en zeiden niets.