Zie hier, mijn allereerste theatrale opkomst ooit.
Afgelopen maandag op de 3e Climate Comedy Night, in de Stadsschouwburg Utrecht, georganiseerd door klimaatstichting 'hier', had ik de eer om in een zeer lokale bui te staan.
De vorige keer dat ik in een groter verband, namelijk toen de schouwburg 65 jaar bestond, in een voorstelling in de grote zaal stond weigerde ik zelf iets theatraals bij mijn opkomst te doen en ben ik met podiummetje en al het grote podium opgetrokken. Wat natuurlijk ook weer theatraal was.
In de regen staan wilde ik in dit geval wel, maar dat is het dan ook. Daarna moeten we, wat mij betreft, zo snel mogelijk met z'n allen in een soort huiskamer komen te zitten.
En zo voelde het ook. Voor mij in elk geval.
Lang geleden, was ik een keer als een soort voorprogramma met moderne dansers op tournee. Die dansers waren uren van tevoren bezig met rekken en 'spacen'. De ruimte voelen. Ik had (en heb nog steeds) zoiets nog nooit gedaan.
Ik weet nog goed dat ik toen ging zitten op mijn stoeltje voor aan het podium en me afvroeg: Is mijn hart groot genoeg om tot de laatste rij te komen?
Ja.
Klaar.
Dat was een klein zaaltje.
Maar het principe is nog steeds hetzelfde.
