Ik heb er nog een paar. Visitekaartjes gemaakt tijdens het avontuur dat later, als verhaal 'De Schat van Mondo Leone' is gaan heten.
Grappig hoe een verhaal met jaren steeds beter kan worden. Als je meer afstand hebt en beter om jezelf kunt lachen. Als je beter weet waar het over gaat.
Volgende week vertel ik 'De Schat van Mondo Leone', als vervolgverhaal (en pleidooi om op avontuur te gaan), tijdens 'Sustainable MBA in one day' en vrij kort daarna bij The Behavior Change Group, maar dan als meesterklas.
Laatst vertelde een beeldhouwer me dat hij gelukkig is als hij beelden maakt. Maar daarna zit hij met die beelden. Zijn hele atelier vol. Hij heeft geen plek meer. Kijk, dat is weer het mooie van verhalen hè. Ik ben ook gelukkig als ik ze vertel. Maar ze nemen geen plek in. Als ze uit zijn zijn ze weg.
Net zoals muziek.
Dat brengt mij bij iets heel anders. Wel weer een soort visitekaartje, vorige week gemaakt:
Volgend jaar bestaat Utrechts Harmonieorkest 'De Bazuin' 100 jaar en mag ik de speciale gast zijn op het jubileumconcert in TivoliVredenburg. Op 13 juni.
Ach, ik ben gewoon een verteller die alle middelen gebruikt om een verhaal tot leven te wekken. Van een harmonieorkest tot een peloton van de genie.
