Foto's: Peter Menninga
Waarom sommige Nederlandse mensen 'storytelling' zeggen als het gewoon gaat om verhalen vertellen heb ik nooit begrepen. Het is geen exotisch begrip. Het is iets heel ouds, sterker nog, het is zo oud als de mensheid. Nog sterker nog: het is 'wat mens zijn is'. Het is hoe wij vanaf het allereerste begin chocola maken van de wereld en gebeurtenissen om ons heen. En de geleerde lessen en gemaakte grappen doorgeven. En dat doe je het beste in je eigen taal. Dus weg met storytelling wat mij betreft.
Iedereen doet het. Vertelt verhalen aan zichzelf en soms ook aan anderen. Alleen niet iedereen kan het even goed. En als je het niet zo goed kunt is het niet zo leuk om te doen. Of om aan te moeten horen...
Mensen zeggen vaak dat ik het goed kan. En dan is dat zo. Het publiek is de enige graadmeter voor een verteller.
Dat het goed gaat zie ik zelf dan ook gewoon gebeuren. Mensen worden geraakt. Ze gloeien op. Ze gaan zitten glimmen.
Als je nog een bewijsje wil: Ik vertelde 'De schat van Mondo Leone' (waar ik op de foto ook mee bezig ben) op een klein congres.
Hier vertel ik het op een inspiratiedag van de HKU
Als rode draad gebruik ik bij dit verhaal 'De reis van de held'. 12 klassieke dramatische stappen die ene Joseph Campbell ooit heeft geformuleerd (en die wij eigenlijk gewoon kennen als de regels van Hollywood).
Na dit congres werden mijn verhaal en ik geëvalueerd:
Tegenover die ene zeven staan tien tienen. Gemiddeld een 9,2. Niet slecht. En ik zeg het niet eens zelf.
Ik vertel al mijn leven lang. Er is een observatie van mij als kleuter geschreven waarin staat dat ik honderduit vertel tegen alle andere kleuters en dat ik ademloos opga in verhalen die anderen vertellen.
En inmiddels heb ik een aantal dingen geleerd. Hoe het werkt. En hoe het niet werkt. Wat je doet. Hoe het voelt.
En daarover ben ik een 'Meesterklas Vertellen' aan het maken. Het wordt een soort grote verhalenvertelshow.
Ik ga een eerste testrun houden op zondagmiddag 24 februari. Die zit inmiddels vol. op 24 maart doe ik er nog een. Die zit ook bijna vol. In het Hoofdgebouw van het Instituut voor Verwondering in Utrecht. Hier staat wat meer informatie, als je er bij zou willen zijn.