Kriebels op een A4-tje. Analoog dagboek over een, tsja eigenlijk wel... een soort van mystieke ervaring die ik had op de Architectuur Biënnale in Venetië. Als je meer wil lezen en zien (bijvoorbeeld over wat die nummer 2: Linguïne alla Vongole er mee te maken heeft) dan staat dat hier: 1, 2, 3 en 4.
In grote lijnen komt het er op neer dat het Vaticaan nu voor het eerst meedeed, met een aantal 'kapellen' op het eiland San Giorgio. En ik werd overhoop geblazen.
Want wat hier op een collage geprobeerd wordt, werkte écht. Het was wonderlijk.
Ooit heeft Noel Gallagher van Oasis over zijn grootste hit gezegd: What the fuck is a Wonderwall? Het was een verzonnen woord. Maar hier stonden ze:
Tekening 1 in het echt
Het licht, de plek, alles telde op en werd bijzonder.
Krukje binnen in een kapel
Iemand loopt voorbij een bankje aan de buitenkant van die kapel
De dag liep ten einde. De zon schitterde. De mensen werden schimmen. Boem.
Daarna was ik eigenlijk klaar. Vol. Ik ben de dag er na nog wel even geweest. Dit zijn bijvoorbeeld twee mensen, bezig met hun eigen zaken, in het Belgische paviljoen.
Bijzonder, maar toch heel anders.
Mensenwerk. En daar op dat eiland was een samenspel aan de gang. Het was een ode aan iets groters. Maar dat niet alleen, het grotere deed mee. Noem het de natuur. Noem het het licht. Of iets anders.