De stenen kunnen deze knutsel-oplossing zelf niet zien. Daarvoor moet je een ander perspectief hebben.
Het is lastig om je iets voor te stellen wat je nog nooit gezien hebt. En dan bedoel ik niet een blauwe olifant. Dat is een variatie. Die kun je zo bedenken (al schijnt er ook zoiets als 'afantasie' te bestaan, mensen die dat hebben lukt een anders gekleurde olifant zelfs niet).
En als het je al lukt om je iets voor te stellen wat niet kent, dan weet je niet of het klopt. Misschien smaakt een vrucht van een andere planeet wel héél anders dan alles wat je ooit geproefd hebt. Maar misschien ook heel vertrouwd.
Daar heb ik met Mondo Leone nou last van. Het (combinatie verhaal, beeld, muziek) is veel vertrouwder dan mensen denken. Maar ze kunnen het zich niet voorstellen.
Dus ga ik me tegenwoordig zelf maar voorstellen.
Gisterochtend bij een evenementenbureau (die nadat ze een kort verhaal gezien hadden geïnteresseerd waren), gisteravond bij een harmonie met wie ik waarschijnlijk een project ga doen, vanochtend bij een groot bedrijf waar mijn verhalenbouwsels rode draad bij een cultureel evenement zouden moeten worden (volgens iemand die mij wel gezien heeft).
Mondo Leone gaat te voet.
En van mond(o) tot mond(o).
Maar ondertussen is het gelukkig wel leuk. Mensen worden blij. En moeten daarna weer aan het werk. En ik ga stenen fotograferen.