Goede vriend Marcel, Mondo's cameraman, vond oude foto's.
Duidelijk nog uit de tijd dat ik 'optreden' meer concert-achtig zag dan nu. Ik draag muzikanten werkkleding.
Een bloes.
Ik heb ooit een zelfportret in playmobil gemaakt. En dat poppetje, waarvan Marcel ook een foto terugvond, draagt ook een bloes met opvallend dessin.
En een gitaarkoffer.
En dat terwijl mijn werkomgeving er tegenwoordig bijvoorbeeld zo uitziet:
Een bos waar ik uren in de regen heb gezocht. Naar sporen van een nieuw verhaal.
Of neem het verhaal dat ik in april en mei ga vertellen: Het lot van Loterijman. Waarvoor ik ook een hele tijd in een bos door heb gebracht.
Natuurlijk blijft muziek.
Geen haar op mijn hoofd die er van af wil.
Maar niet als doel op zich, wat het in mijn popmuzikanten-verleden toch wel degelijk was.
Nu is het een van 'de drie poten van de kruk'. Tekst - beeld - muziek. Samen tillen ze ons op. Ze hebben elkaar nodig.
Maar mooier dan een liedje-liedje vind ik de steen die op 25 april geplaatst gaat worden in het Baarnse Bos:
Door mensen van goede wil (crowdfunding) mogelijk gemaakt.
En mooier van een goede baslijn vind ik het feit dat het Nationaal Archief een 'case-study' aan het doen is aan de hand van deze casus. Er zijn als onderdeel van het strafproces tegen SS'er Willi Kulla,de moordenaar van Loterijman, foto's gemaakt op de plaats delict. In 1946 denk ik. Maar die foto's mag je niet reproduceren. Die mogen het pand niet verlaten.
Ik zou ze graag laten zien, omdat je dan ineens voor je ziet hoe achteloos dat gegaan is.
Als het Nationaal Archief toestemming gaat geven dan worden deze foto's de eerste foto's uit een CABR dossier (oorlogsmisdadiger-proces-stukken) die na de oorlog openbaar gemaakt mogen worden.
De eerste uitzondering.
Dan schrijven we toch een beetje geschiedenis.
Een soort hitje.
Maar dan anders dus.