Ik was gisteren naar het zuiden om de film 'Nao 't zuuje' te zien. Over 'De Venlose Vastelaovend', carnaval in Venlo.
Met als centraal figuur Lex Uiting die prins werd.
De film is een dapper project van cameraman Rob Hodselmans, want hij heeft geprobeerd iets wat volgens mij altijd onverfilmbaar was te vangen. Of hij daar naar jouw idee in geslaagd is moet je zelf maar gaan zien. Volgens mij - tot mijn aangename verrassing - voor een belangrijk deel wel, met prachtige observaties en ware woorden, maar ja... ik ken het gevoel dan ook.
Niet om prins te worden, maar in tegenstelling tot Lex zou ik dat ook voor geen goud willen worden. Maar om Vastelaovend te vieren.
Voor mij en voor veel Venlonaren naar ik hoor is de film een feest der herkenning. Dat is op zich al heel erg goed. Want als de Venlonaren zich er niet in zouden herkennen dan was de film mislukt.
Nu is hij in die zin gelukt, maar een film over voetbal zal mij nooit het gevoel geven hoe het is om echt te kunnen voetballen. Want dat kan ik niet. En een goede voetbalfilm zal vast bij mij een gevoel oproepen. Maar of dat klopt dat kan ik niet beoordelen.
Ik weet ook niet of iemand die niet absoluut niet muzikaal is zich voor kan stellen hoe het is om jezelf te verliezen in muziek maken. Ik denk het eerlijk gezegd niet. Het is heel bijzonder en met niks te vergelijken, nou misschien een beetje met opgaan in Vastelaovend.
Dat gevoel en dit ken ik wel.
En alle muziek die er in de film zit, alle plekken, zo ongeveer alle momenten en een aantal mensen.
Om je een idee te geven hoe het voor mij is om naar deze film te kijken: Ik was samen met mijn ouders. Mijn moeder heet Marietje. Ik heb een liedje voor en over haar gemaakt, dat heet Dans Marietje. En dat liedje zit in de film. Als favoriete liedje van een van de hoofdpersonen.
Dat is voor mij heel bijzonder en vind ik een grote eer.
Maar misschien ken je dat gevoel niet.