Ik zag vandaag deze bal in het water.
Hoever zou jij gaan om hem er uit te halen?
Verder dan degene die hem heeft laten liggen?
En wat nou als je de bal niet kon zien, maar hij gezonken was?
En wat als je alleen maar gehoord had dat er een bal onder het oppervlak zou liggen? Geen gewone, maar een gouden?
Welkom bij een van de dilemma's van schatgraven: Hoe ver ga je?
Ik word, nu er in Polen weer gezocht wordt naar die vermeende nazi-goud-trein in een tunnel, door Jan en alleman gebeld (vandaag weer radio 5 en 2). Net of ik verstand heb van vermeende nazi-treinen in tunnels.
Maar als ervaringsdeskundige op serieus schatzoekgebied weet ik wél iets van de bovenstaande vraag. Wanneer stop je? Ik ben er bijna aan failliet gegaan, maar heb daar toen gelukkig een mooie oplossing voor gevonden. Ik zat er ook anders in. Mij ging het om het verhaal. Deze Poolse mannen gaat het veel meer om het geld. Maar ik begrijp eerlijk gezegd wel dat ze tot het gaatje gaan. Je zit er tot over je nek in en wil het gewoon zeker weten.
Ook al is volgens mij (zoals gezegd de doctor Clavan van de verdwenen nazi-treinen) de kans heeeeeel klein dat er überhaupt daar ergens onder de grond een trein is .
Zeker omdat een Poolse hoogleraar ter plekke een onderzoek gedaan heeft met magnetometer (die door het dak zou moeten gaan als er een pantsertrein staat) en niks gemeten heeft. Maar de kans dat je de Staatsloterij wint is ook heel klein en toch winnen er mensen. En een tunnel vinden is ook al iets. En als er een tunnel is, dan kan er ook wat anders liggen.
Ja, ik snap het wel.
Toch ben ik nooit tegen de wetenschappers ingegaan, zoals zij.
Een voorbeeld:
Toen mijn geologen bij een proefboring wél metaal (ijzer, maar meer ander metaal) hadden gemeten (met magnetometer - die alleen ijzer kan meten - en metaaldetector), zaten wij 's avonds bier te drinken in café Alpenrose in Mittenwald. Uiteraard.
Mijn theorie was dat het stootblok was gebruikt als referentie om iets te begraven. Dus dat er haaks op het spoor iets begraven was.
Daar hadden de geologen met grondradar ook gemeten (geprojecteerd op de oude RAF luchtfoto).
De rode lijnen is hoe ze met grondradar hebben gelopen, nu geprojecteerd op Google Earth. Na de oorlog is er een huis gebouwd. En voor dat huis ligt iets, op ongeveer twee meter diepte, dat kluitje stipjes:
De straat is na de oorlog breder geworden. Het zou nét kunnen dat er iets naast de straat begraven was in 1945 en dat dat nu onder de straat ligt. Iets dus, met meer ander metaal dan ijzer.
Goede vriend en cameraman Marcel merkte op dat volgens hem de plek waar de geologen iets in de grond zagen nét iets verder is dan waar het stootblok in 1945 was.
En ik denk ver-dom-me. Daar zou hij wel eens gelijk in kunnen hebben. Ik meet het na met een servetje en een potlood. Ja. Wat nu?
Stop ik?
Maar dan zegt professioneel data analist - bommenzoeker Jan: Hohoho. We gaan hier niet zitten meten met servetjes op luchtfoto's van 1945. Er wordt bij luchtfoto-interpretatie een standaard marge gehanteerd. De foto's zijn onder een hoek genomen, er is vertekening van de lens. De officiële marge is daarom 5 meter.
Ligt dit binnen 5 meter van de plek waar jouw theorie heenleidt?
Ja.
Dan gaan we door.