Ik was op het Militair Culinair Festival in het Nationaal Militair Museum in Soesterberg (om muziekfilmpjes over eten en de smaak van thuis te 'spelen').
Daar waren ook allerlei historische veldkeukens.
Dat snap ik. Maar die werden ook allemaal bemand door een soort van historische veldkoks. Rollenspelers. Mensen met een hobby. Aardige mensen hoor, begrijp me goed. Maar dat 're-enactment'... daar snap ik helemaal niks van.
DDR soldaatje spelen en voor je plezier piepers jassen.
Het zal aan mij liggen. Ik weiger in het theater al te acteren. En wilde dienstweigeren (maar hoefde, nadat ik als dienstplichtige goedgekeurd was, niet te komen). Dus waarom iemand dit uit vrije wil doet, ontgaat mij ten ene male. En dan ook nog die vreselijke DDR. Een uniform is niet zomaar een pakje voor de leuk.
Er werd in verschillende stijlen en smaken ge-her-acteerd.
Voor iemand die niet houdt van acteren, niet bij clubjes wil horen en die jeuk krijgt van oude ambachten en klederdracht was dit ehm... niet mijn kopje thee.
Maar ik hou wel van echte verhalen en echte mensen. Van details en hun geschiedenis.
Vandaar dat ik ik iets voor het Nationaal Militair Museum ga doen. En dat wordt ontzettend leuk om te doen en bijzonder volgens mij. Dat is het al, want ik ben al een paar maanden bezig.
Ik word gastconservator en ga een jaar lang (met geheel vrije hand, dus er komt geen acteur aan te pas en militaire propaganda gaat het ook zeker niet zijn) op jacht naar verhalen.
Als een soort achterneefje van Ad van Liempt. Een nieuwsgierig mannetje dat misschien wel (in tegenstelling tot de nestor) weer zelf de schop ter hand zal nemen.
Ook al is dat een oud ambacht, soms ontkom je er als verhalenjager niet aan.