Wat David Bowie en...
Lou Reed in elk geval met elkaar gemeenschappelijk hadden is een bassist:
Herbie Flowers.
Die ik dan ook weer met hen gemeenschappelijk heb, want ik had de grote eer om Herbie als bassist op mijn laatste CD te hebben (en twee keer als eregast).
Herbie heeft met zijn ene blauwe bas onder andere Heroes, Space Oddity, Pefect Day en Walk on the Wild Side (samen met zijn contrabas) gebast.
Herbie wilde eigenlijk jazz-bassist worden, maar is niet helemaal tot zijn genoegen vooral bekend geworden als de bassist van die onsterfelijke baslijn(en) van Walk on the Wild Side.
Hij zegt er zelf over: My tuning was all over the shop (m.a.w. het is een beetje vals) en hij vond het niet zo bijzonder, als je een heel leven lang twee LP's per dag opneemt, als studiomuzikant (ook voor Elton John, Tom Jones, Brian Ferry, George Harrison en ga zo maar door), dan zul je vroeger of later wel iets doen dat herinnerd wordt.
Hij vindt popmuziek overschat. 'It's not the music of revolution' vond hij van zijn werk op Lou Reed's 'Transformer' in een interview dat ik met hem deed. Waarop een bassist tegen mij zei: Nou... dat kun je je nog afvragen.
En dat is zo denk ik.
Herbie zelf vond het misschien niet zo bijzonder wat hij deed bij Lou Reed. Maar iemand anders zag dat wel. En dat was de producer: David Bowie.
Dat was écht goed gezien.
En dat is nog niks. Moet je kijken wat hij nog meer gezien heeft.