Ik ben een aardige jongen. Al zeg ik het zelf. Ik wil het in elk geval graag zijn. Ik wil ook graag geloven dat de wereld vol vrienden is, vrienden die je alleen nog niet hebt ontmoet.
Maar...
Er bestaat een soort mensen waaraan ik een sterke hekel heb. Waar ik beslist geen vrienden mee ben. Dat zijn die omhooggevallen ongetalenteerden die alleen omdat zij op andermans schouders staan boven de rest uitsteken. Ja daar zitten een aantal BN'ers bij. Die alleen maar bekend zijn... omdat zij bekend zijn. Ons kent ons tenslotte in de media.
Het steekt mij dat een aantal van deze publieke figuren daar bakken geld mee verdient terwijl veel oprechte, steengoede, authentieke kunstenaars, muzikanten, schrijvers en andere makers maar met de grootste moeite rond kunnen komen. Wat zeg ik, de meesten. De onbekenden en dus onbeminden. Daar gaat mijn hart naar uit.
Het zal mijn gevoel voor rechtvaardigheid zijn.
Nou kun je aan omhoogvallen in principe niks doen. Dat kan iedereen overkomen. En wie ben ik om je dat niet te gunnen. Maar een mens hoort zelfkennis te hebben. En die zou je nederig moeten maken. Dankbaar dat je zo veel geluk hebt gehad en met zo weinig talent toch zo ver komt. En als iemand dat niet heeft, knapt er iets bij mij. Eigenlijk heb je dan geen respect voor de muzen. En dan ben je geen vriend van mij.
Soms wou ik dat de muzen een leger hadden. Een echt vechtleger en niet die hordes getalenteerde muzikanten, gevoelige schrijvers en andere zoekenden. Zodat wij gerechtigheid konden opeisen. En terug konden slaan. Maar dat is, als je bij de klassieken blijft, meer Justitia...
En die is geblinddoekt.
Wij kunnen juist goed kijken. Helaas doet dat soms pijn.
