Het is vandaag iets meer dan twee jaar geleden dat ik deze foto maakte toen ik bij mijn Schatgraafavontuur-advocaten was.
Ze waren net verhuisd en zaten nu in een kapitaal pand aan de Herengracht.
Aan de overkant lag dit advocatenkantoor:
Er kan veel veranderen in twee jaar.
Ik kwam in hun nieuwe vergaderruimte en zag het plafond. Gert-Jan, mijn advocaat zei toen (als je dit hardop uitspreekt moet je wel een aardappel in je keel denken): Ja... en sommigen van mijn clienten zeggen... en dat mag ik allemaal betalen. Maar dat kan ik gerust tegen jou zeggen, want jij betaalt toch niks.
Waarna ik spontaan uitbarstte in een stukje gedicht dat mijn vader altijd voordroeg:
Mir träumt': ich bin der liebe Gott,
Und sitz im Himmel droben,
Und Englein sitzen um mich her,
Die meine Verse loben.
Und Kuchen ess ich und Konfekt
Für manchen lieben Gulden,
Und Kardinal trink ich dabei,
Und habe keine Schulden.
Van Heinrich Heine.
Ik voel voor dichters en andere arme sloebers. Vandaar dat ik tot de betalingsfilosofie van het Instituut voor Verwondering ben gekomen. Ik zou het heel leuk vinden als mijn voormalige advocaten een keertje langskwamen. Zeker ook vanwege die filosofie, hahaha. Nee echt.
Ik ga het proberen.