Langs de zijlijn in Vleuten waar het team van mijn zoontje, uitspelend, gisteren met 6-1 ten onder ging.
Toen ik drie van de voetballertjes met de auto naar Vleuten bracht was een er wonderlijk voorval.
Rand fietspad
Ik stond voor de gesloten overweg te wachten en zag vanuit mijn ooghoek een oude man langs het fietspad scharrelen.
Hij liep in het gras en het volgende moment was hij verdwenen.
Greppel
Hij was van het talud in de greppel gevallen. Ik zette de auto aan de kant en ging kijken. Hij zat verward om zich heen te kijken. Bloedde aan zijn neus.
Ik vroeg of het een beetje ging en hij zei: nou nee. Heb hem overeind geholpen en samen met een toegesnelde vrouw weer het talud opgekregen. Hij wist niet precies waar hij vandaan kwam. Wel dat hij naar huis ging, dat was vlakbij. Maar bij navraag wist hij geen adres.
Het wonderlijke vond ik, ik heb er later een krabbeltje van gemaakt tussen muziek die ik moest onthouden:
Dat hij zijn pantoffels bij zich had.
Hij was keurig gekleed in colbert, met broek en schoenen... maar met pantoffels stevig in zijn hand. Als je van een vreemde plek naar huis gaat neem je je pantoffels mee natuurlijk.
Een derde vrouw wist dat er een verzorgingshuis in de buurt was en daar heeft de andere behulpzame vrouw (aangezien ik door moest naar het voetbal) hem naar toe gebracht.
Vandaag ben ik gaan checken of hij inderdaad daar vandaan kwam.
Dat was zo. Ik ben even naar hem toe geweest.
Hij herinnerde zich vaag dat hij gisteren gevallen was.
Ik mocht een foto maken van zijn pantoffels. Het symbool voor thuis. Toen de verzorgster vroeg of hij beneden kwam eten zei hij, nee, ik wacht even op mijn vrouw.
Zij wisselde een blik van verstandhouding met mij en vroeg of ik zelf de weg terug wist.
Ja ik wel.
Maar deze meneer komt nooit meer thuis.