De luifel van café La Palette in Parijs.
Jaaaren geleden, ik heb het opgezocht, het moet in 1987 zijn geweest, kwam ik hier met mijn lief terecht nadat we in de Pyreneeën met motorpech gestrand waren.
We hadden mijn motortje van toen:
Aaaahhh...
In ingestorte staat in Spanje achtergelaten (zou gerepatriëerd worden) en waren met de trein naar Parijs gegaan om het geld op te maken.
Dat ging heel goed.
Op een avond zaten we op een bankje in het achterzaaltje van dit café.
Ik bestelde in mijn beste Frans twee rode wijn.
De ober zei Huh?
Waarna ik het met handen en voeten duidelijk maakte.
De vrouw die naast me zat, zei in het Nederlands: Volgens mij zei je wel goed hoor.
Daarna raakten we met de vrouw en haar man, Henk, aan de praat.
Het werd een heel gezellige avond, ik kan me nog herinneren dat we het gehad hebben over hun kinderen die studeerden en over dat er zo goede muziek op straat wordt gemaakt in New York. Ik geloof dat we het ook over Madeira hebben gehad, waar ze net geweest waren.
Na afloop wilde ik onze wijntjes betalen, maar de vrouw (die Eva moet hebben geheten) protesteerde.
Zij wilden betalen.
Ze zei...
Henk heet van achter Bernlef en heeft net de AKO literatuurprijs gewonnen en dat zijn we nog aan het vieren.
En dat, heb ik dus net opgezocht, was in 1987.
Rechts zit Henk, vlak voor de uitslag.