Gisteren had ik het mezelf moeilijk gemaakt. Ik speelde in het Hoofdgebouwtje nieuwe liedjes voor clubleden. Er ging uiteraard van alles fout en het begin was behoorlijk wiebelig. Erg spannend hoor, het voelt alsof je met een zelfgetimmerde zeepkist met slecht zicht een onbekende, heel steile berg af moet. Geen idee of de remmen het houden.
Maar al met al hebben we het overleefd. De liedjes en ik. En het publiek niet te vergeten, zo'n zeepkist kan ook uit de bocht vliegen en gemeen hard aankomen.
Het is een mooie tussenvorm. De liedjes gaan voor de leeuwen, maar dit zijn wel lieverds. Ze vinden het zelfs leuk! Wat je ziet zijn beschreven loonzakjes die horen bij de vergoedingsfilosofie van het Instituut voor Verwondering genaamd 'gelijk oversteken'.
Wat vind je van deze?
Hahaha. O... de 'n' is er al afgeknipt.