Een foto die ik gisteravond maakte... en een die ik vandaag toegestuurd kreeg:
© Angeline Swinkels, 's-Hertogenbosch
Gisteren was ik bij Biffy Clyro in 013. Nadat ik ze op tv had zien spelen op het Reading festival. Hun muziek deed me denken aan de muziek die ik maakte toen ik 21 was, met het bandje Oorkussen. Hoekig en hard. Spierballerig. De Biffy's zijn wel veeeel beter dan wij ooit waren. Ze spelen heel goed. Maar goed is ook niet alles.
Want gisteren, live, vond ik er jammer genoeg niet zo veel aan. Ze hebben eigenlijk maar twee standen. Snel hoekig en hard en langzaam hoekig en hard. Meestal in een liedje gepropt. En ondertussen is de lichtshow die van 100 stroboscopen die met electronische precisie (geprogrammeerd op dezelfde clicktrack als waar de band mee over speelt) continue staan te flikkeren. Een keiharde muur van geluid en licht. Het publiek doet er eigenlijk niet toe. Wij mogen betalen, er bij zijn en meebrullen.
Er wordt geen woord gewisseld. Er is niks kwetsbaars aan. We zijn voor het einde weggegaan.
Toen ik 21 was had ik daar best op het podium willen staan. Die muur metselen. Het publiek platslaan leek mij toen het hoogste doel. Ook als publiek was ik graag onder de indruk van technisch vertoon.
Maar muren metselen wil deze oude man niet meer. Indruk maken ook niet. Dat is wel te zien op de foto die ik kreeg. Ik speel niet eens gitaar. Ik kan ook eigenlijk niet zo goed gitaar spelen. Ik ben veel beter op de bas. Dat speelde ik dan ook bij Oorkussen en ik metselde niet een beetje mee op de achtergrond.
Machtsvertoon en muren zijn actueel. Helaas. Maar met machtsvertoon raak je de mensen niet aan en muren leiden per definitie nergens heen.
Biffy Clyro speelde trouwens wel even heel vals het Amerikaanse volkslied. Het zijn geen sprekers, dat begrijp ik wel. En het poppubliek wil geen verhalen. Maar het zou wel heel mooi zijn geweest als ze ons dichterbij lieten komen.
Ter afsluiting een foto gemaakt op het station van Utrecht toen we gisternacht terugkwamen:
