Toen ik nog documentaires maakte voor televisie hoorde ik wel vaker van mijn eindredacteur: Wie ben jij nou helemaal? Het gaat niet om jou, maar om het onderwerp. Ook toen ik in het theater stond kreeg ik te horen dat iets niet te 'particulier' mag zijn.
Toch heb ik later ontdekt dat naarmate je dichter bij jezelf komt, dingen steeds universeler worden. Diep van binnen zijn wij niet zo verschillend. Dus je kunt het wél over jezelf hebben. Sterker nog: verhalen in de eerste persoon zijn verreweg het leukst. Maar je moet daarbij wel proberen voorbij aan je eigen eigenaardigheden te komen en tot de kern door te dringen.
Dus misschien hadden ze gelijk, het moet gaan over het onderwerp en niet te particulier zijn. Maar dat betekent niet dat je het alleen maar over dingen hoeft te hebben die buiten jouzelf liggen (zoals de meeste documentaires doen: het gaat altijd over een belangrijk iemand, of een belangrijke gebeurtenis etc).
Liedjes zijn daar zeer geschikt voor. En het mooiste bewijs van dat je een 'hard stukje' raakt is als een liedje ook iets voor iemand anders gaat betekenen. Als mensen het herkennen.
Ik heb een liedje gemaakt over het missen van iemand die er niet meer is. Het heet 'Wemelen' (als je klikt dan hoor je het).
Vanochtend kreeg ik de vraag of mensen dat ook in Groningen tijdens Allerzielen mogen zingen (met zangeres en piano en alles).
Natuurlijk. Dat is het beste wat een liedje kan overkomen.
Dat 'Wemelen' mag gaan wemelen.