Gisteren. De zon komt op in de buurt van Hengelo. De dag er voor heb ik een workshop (Zie het zelf) gegeven en 's avonds mijn rijkste verhaal verteld op festival 'Beleef de zandbak'. Een festival voor mensen die op de een of andere manier bezig zijn met 'leren'.
Werkte dat?
Vandaag realiseer ik me dat ik mijn verhaal eigenlijk anders moet gaan noemen. Het moet zijn: Wat is jouw schat? Mijn schatgraafverhaal gaat namelijk eigenlijk niet over de schat zelf. En al helemaal niet over nazi-goud. De weg er naar toe, het omgaan met tegenslag en -werking, en iets tot je eigen verhaal maken zijn vele malen belangrijker.
En al zeg ik het zelf, ik geloof dat het eindresultaat inspirerend, leerzaam én onderhoudend is. Gisteren had de dame die bovenstaand bericht heeft verzonden, meerdere malen tranen in de ogen van het lachen, maar ook een brok in de keel aan het eind.
Ik vraag me afhoe dat zit met die twee mannen in Polen, die het wel degelijk om nazi-goud ging. Belangrijker nog, die er zelfs bij voorbaat 10% van opeisten.
En? Niks. Er is niks gevonden.
Zoals ik al zei achtte ik de kans dat er een trein stond ongeveer nul, maar zou ik, net zoals zij, ook wel tot het gaatje zijn gegaan. Voor het verhaal en niet voor het goud. Ik heb dan ook een geweldig verhaal gevonden. Ik vraag me af wat zij hebben overgehouden. Een rorschach test plaatje. Ik zie er 'een hond met een zonnebril op' in.