Gisteren gaf ik twee gastlessen / workshops op de Fontys Hogeschool In Tilburg. 2 keer 3 uur. 3 uur aan een stuk (ok, met korte pauze) is een heel eind, maar ik geloof dat ik de studenten goed te pakken had.
Als je wil weten hoe dit werkt dan kun je dit weekend nog komen, want dan ga ik vertellen over vertellen.
Het ging over 'interdisciplinair samenwerken' met studenten van de Rockacademie, Design, Circusopleiding en Dans.
Ik vertelde onder andere mijn schatgraafverhaal, wat beslist interdisciplinair is (met advocaten, aannemers, bommenexperts, cameramensen én onwillige ambtenaren). Dat verhaal duurt gemakkelijk anderhalf uur, dus dat schiet lekker op.
Na afloop kwam een meisje naar me toe en zei verbaasd: Ik heb nog nooit zo'n lang verhaal gehoord! Ik vond het geweldig, ik zat er helemaal in!
Hoeveel mooier kan het zijn?
Maar... bij de inleiding zei de coördinator over mij dat ik anders kijk. Dat ik bijvoorbeeld van andere dingen fotootjes maakte dan hij, toen we samen door de township van Darling in Zuid-Afika liepen, waar hij ook was omdat Fontys daar een project gaat doen.
Daar heb je het weer. Dat hoor ik wel vaker. Maar is dat zo? Ik weet dat niet, ik ken jullie fotootjes niet.
Ik kwam vandaag wat telefoonfotootjes van mij tegen. waaronder die hierboven. Die ik volgens mij gemaakt heb, maar waar ik niks meer van weet, behalve dat hij wel mooie kleuren heeft. Zeg nou zelf. Kijk dat drankje.
En misschien heeft de coördinator die volle waterflessen gewoon niet gezien die op het grasveld in de township lagen. Anders had hij er vast een foto van gemaakt.
Toch? Valt toch op?
Of dit:
%20copy.JPG "Bankhangen kan daar ook")
Best apart vond ik. Vind ik nog steeds.
Maar daarvoor hoef ik niet naar Zuid-Afrika:
Dit soort fotootjes hebben jullie toch ook neem ik aan?