Naast dat ik twee kaartjes voor de internationale taptoe in Lommel had gewonnen, had ik ook twee kaartjes voor Liesbeth List in Paradiso gekregen voor mijn cryptische omschrijving van 'Doedelzakband' (ja dat is een heel verhaal... klik anders maar eerst op de link).
Afgelopen zondag was het concert. De eerste helft zaten we middenin helemaal bovenaan. Maar toen bleek dat een aantal gereserveerde plaatsen vooraan leeg bleven, zijn we in de pauze naar beneden gegaan.
En daar zaten we, naast Jeroen Krabbé en Hans van Willigenburg. Liesbeth List zong Ramses Shaffy. Het was bijzonder om bij te zijn.
Was het goed? Eerlijk gezegd niet. Of wel. Was. Ja, ooit. Ooit is dit waanzinnig goed geweest. Vast. Maar nu tastte ze wat onzeker, slecht verstaanbaar en breekbaar door het materiaal. Een beetje verloren in de tijd. Natuurlijk vergeef ik haar dat. Ze is 73. Maar eigenlijk doet dat vergeven er niet toe. Ik had met haar te doen, op meerdere fronten.
Het had namelijk iets ongemakkelijks op meerdere fronten. Geen oogcontact in de band vol huurlingen. De jonge drummer sloeg in een soort rockademie-stijl hard en spierballerig, iets wat helemaal niet past bij het bejaarde vogelachtige meisje. Zij had vooral oog voor de autocue (waarop de tekst verschijnt) en zelfs dan ging het van tijd tot tijd mis. En in de liedjes van Shaffy, die overlopen van gulzige honger naar het leven, mis je vooral Ramses de jongen. Maar die is en was er al een tijd niet meer. Ze leek op te leven toen ze Piaff zong. Dat wel.
Liebeth List lijkt niet helemaal te weten wie of wat zij is.
Wie dat wel weet en met twee voeten in het hier en nu stond, was Frank Boeijen die twee liedjes met haar zong. En ploep! Toen werd ik ontroerd. Door Frank. Maar ook Frank, die contact met haar zocht, kreeg haar niet in het nu.
Na afloop haalde de trompettist (met blikje bier) dezelfde tram als wij. Dat is snel. Geen nazit dus met de hele band. Kon ook niet want zij was handtekeningen uit aan het delen, zoals een diva betaamt.
Je gunt een bejaarde diva eigenlijk een soort Nederlandse Buena Vista Social Club. Een warmbloedig orkest van haar leeftijd.
Maar meer nog gun ik haar dat ze zélf een Buena Vista Social Clubber wordt. Klaar met diva zijn. Een beetje lachen en kletsen onder een boom en soms, als je daar zin in hebt, een liedje zingen. Een grote grijns naar de dood en het verstrijken van de tijd. Loslaten. Maar ik weet niet of dat er in zit.
'To grow old gracefully' is een opgave voor ons allemaal, maar voor diva's helemaal.