Op de achterkant van een businesskaartje. Van iemand die afgelopen zaterdag in het hoofdgebouw van het Instituut voor Verwondering was. Erg leuk, geheel wederzijds.
Er was ook een jongen die 'Verwonderling' is. Die dus meedoet met het Instituut voor Verwondering. Mensen die meedoen krijgen iedere week iets inspirerends of ter overdenking toegestuurd door mij.
Het zijn vooral berichten die aansporen om met meer aandacht naar de wereld om je heen te kijken.
Ik zie het als steentjes die ik in hun vijvers gooi. De golven die ontstaan zijn van hun. Het is aan hen om daarmee iets te doen of niet. Hij zei dat hij het nog best lastig vond. Dat hij er moeite voor moet doen. Misschien vergeet ik dat nog wel eens, omdat het voor mij een tweede natuur geworden is. Maar het begint met dat je het belangrijk vind en vervolgens zul je er inderdaad moeite voor moeten doen. Als het helemaal vanzelf ging dan deed iedereen het. Maar dat is niet zo. Niet op de wereld letten gaat vanzelf. En dát doet dan ook iedereen, of in elk geval de meesten.
Maar hij vertelde dat hij laatst een half uur op station Zaltbommel moest wachten. En dat hij dat heel leuk had gevonden. Dat hij in dat halve uur, op dat doodgewone station, zijn ogen had uitgekeken.
Kijk... daar doe je het voor.