Weer in de kathedraal van Leon, weer bij het mannetje met de bril. Ik ben teruggekomen om betere foto's te maken, maar ik geloof dat dat niet helemaal gelukt is. Het licht is nog lelijker dan de vorige keer en heel weinig bovendien.
Maar ik blijf het een ontroerend beeldje vinden. Met die scheve mond. Ineengedoken. Nederig, ploeterend, te kort schietend...
Dit zou maar zo het begin kunnen zijn van een zoektocht, ware het niet dat ik er vooralsnog helemaal niks van weet.
Ik ben er wel achter gekomen wat dat kontlikkende hondje is. Toen ik stiekem bij een groep met gids bleef staan, hoorde ik (tot ongenoegen van die gids) het verhaal.
Vroeger , tijdens de gregoriaanse mis, moesten de mensen steeds gaan staan en dan weer zitten. Dit veroorzaakte storend geklepper van de klapstoelen, waar de uitdrukking 'hou je klep' vandaan komt.
Later hebben de Fransen iets bedacht dat 'misericorde' heet. Als je de zitting omhoog geklapt hebt zit er aan de onderkant nog een zitting, waar je, terwijl het lijkt of je staat, toch op kunt zitten, of een beetje hangen.
Aan de onderkant van deze 'mercy seats' zijn vaak aardse afbeeldingen. Zoals in bovenstaand geval een slak. Of een soort duivels hondje dat zijn gat likt.