Jezelf verwonderen is geen uitgesproken sociale activiteit.
Sterker nog, het gaat eigenlijk niet met z'n tweeën.
Dat wat jij (letterlijk en figuurlijk) vindt, hoeft de ander helemaal niet zo te zien.
En als je ergens stil bij wil staan terwijl de ander begint te zuchten dan is het gedaan met de pret.
Ik vond vandaag een naald zonder hooiberg en een mooi dingetje op straat.
En zag dat Volkskrant columniste Hanna Bervoets twee verschillende groottes pupillen heeft.
Dat blijk ik ook te hebben en een oude klasgenoot die alternatief arts is geworden zag dat ooit en zei dat dat kan duiden op een hersentumor.
Dat zei hij 20 jaar geleden, dus dat valt wel mee.
Ook zag ik gisteren tijdens de Open Atelier route dat een van mijn buurmannen een prachtige vloer heeft.
Als je dat allemaal niks vindt, dan is Het Instituut voor Verwondering niks voor jou.
Het heeft allemaal inderdaad geen nut, maar daar gaat het helemaal niet om.
Het gaat om de houding.
Het begint met open staan.
Jezelf verwonderen is jezelf verwennen.
En als jij niet een uurtje (want zoveel tijd gaat het je denk ik zeker kosten) per week voor verwenning van jezelf kunt of wilt uittrekken, dan is Het Instituut voor Verwondering beslist niet jouw kopje thee.
Vind je dat je dat wel waard bent, wordt dan nu clublid, dan krijg je de uitnodiging.